Hoe is het idee van Saline agriculture ontstaan?
Om de mensheid te kunnen voorzien van voedsel is steeds meer landbouwareaal nodig. In de onlangs verschenen documentaire ‘Vlees, wat kost het ons?’ wordt duidelijk gemaakt dat het geschikt maken van land als landbouwgebied ten koste gaat van de natuur. Daarnaast is wereldwijd te zien dat verzilting van landbouwareaal een probleem wordt. De verzilting maakt het onmogelijk om conventionele gewassen te telen. In plaats van nog meer natuurgebied te annexeren en zilte stukken land op te geven, leek het ons veel slimmer om plantensoorten te zoeken die het in zilte omstandigheden het nog goed uithouden. Wereldwijd is nu 1,5 miljard hectare landbouwgrond ongeschikt wegens verzilting. Dit zou met zilte agricultuur weer benut kunnen worden en dit heeft een geschat potentieel van 500 miljard euro afzetmarkt.
We zijn gaan kijken naar plantensoorten waarvan al bekend was dat ze goed tegen ziltheid kunnen. Deze soorten zijn we met het proefbedrijf gaan testen. We hebben ze aangeplant en gekeken tegen welke zoutconcentraties ze konden. Degene die overbleven zijn we verder gaan telen tot marktwaardige productiegewassen.
Welke problemen bent u tegengekomen met dit initiatief?
Een van de grootste problemen is regelgeving. Zilte landbouw is zo nieuw dat er nog helemaal geen regelgeving voor was. Ook andere mensen uit onze omgeving waren erg kritisch. We hebben ons niets aangetrokken van de regelgeving en zijn gewoon begonnen met testen. Dit pakte eigenlijk heel goed uit, want de resultaten die we behaalden werden uiteindelijk toch goed ontvangen, gezien de internationale belangstelling.
Welke gewassen kun je verbouwen op zilte grond?
Er is van alles mogelijk. Je moet alleen testen wat werkbaar is. Bij onze aardappelen hebben we gekeken naar rassen die enigszins zouttolerant zijn. Deze hebben we moeten testen. Een ander voorbeeld is Zeekool. Deze plant komt al natuurlijk voor op de waddenkust en werd af en toe ook al gegeten. Wij zijn gaan kijken hoe deze plant op grotere schaal te kweken is.
Welke effecten kan ‘Saline Agriculture’ hebben op de verduurzaming van Texel?
Het probleem met Texel is dat we bang zijn geworden voor de zee. We hebben alles omdijkt om er zeker van te zijn dat alles droog blijft bij hoogwater, maar daarmee zijn we ook het contact met het water verloren. Maar we leven juist in een delta. Dat zijn de meest vruchtbare gebieden op aarde en daar moeten we gebruik van maken. Nu blijven de boeren binnendijks en kijken helemaal niet naar wat er in de zee gebeurt. Tegelijkertijd kijken de vissers niet naar wat er op het land gebeurt. Vissers en boeren moeten juist meer gaan samenwerken om het agrarisch potentieel van Texel te vergroten. Juist de interactie tussen land en zee zorgt voor vruchtbare gebieden waarop verbouwd kan worden. We moeten dan wel de zee toelaten tot het eiland. Nu moeten niet meteen alle dijken doorgebroken worden, maar het creëren van overloopgebieden is een reële optie. Dit brengt niet alleen economisch gewin in de vorm van gewassen, maar zorgt ook voor nieuwe biotopen en bevordering van biodiversiteit.
En vereiste is dat we goed kijken wat het landschap ons te bieden heeft zodat we respectvol en op een goede manier ervan gebruik kunnen maken.
